Duikplank

Ik sta op een metershoge duikplank, mijn tenen om de rand geklemd. Ver onder mij schittert het water. Ik wil springen, maar durf niet. Ik ben bang voor de vrije val, wil niet nat worden. Achter mij staan mensen, vrienden. Ze zeggen dat ik moet springen. Ik moet door de angst heen, zeggen ze. Als ik eenmaal gesprongen ben, wil ik niet anders meer. Ze beloven er te zijn als ik nat word en dat eng vind. Ik geloof ze en wil springen. Ik span mijn spieren, ga al door mijn knieën om me af te zetten. Maar de angst is te groot, de wil te klein en ik ontspan weer. Nogmaals zeggen mijn vrienden dat het goed is te springen en ik weet dat ze gelijk hebben. Dus nog eens maak ik mij op voor de sprong. Ik durf niet. Ik verkeer in grote twijfel. Het liefst zou ik terug gaan. De trap af, die ik helemaal opgeklommen ben. Vermoeiend was dat, en tijdens de klim waren er al momenten dat ik op wilde geven. Maar nu sta ik dus bovenaan. Nu ik zover ben, moet ik toch verder? Ik hoor mijn vrienden praten, het maalt door mijn hoofd: ‘Spring nou, je moet er door heen. Het is goed die angst te overwinnen. Als je het water uitkomt voel je je veel beter, opgefrist.’ Maar een andere stem zegt: ‘Wat maakt het uit? Is die sprong zo belangrijk? Er is toch niets mis mee als ik niet spring?’ En ik neem een besluit…
Ik draai mij om, loop tussen mijn vrienden door naar de trap. Op hetzelfde moment besef ik dat de moed die ik nodig had om deze beslissing te nemen, ook genoeg was om die andere, betere, beslissing te nemen. Maar er is geen weg terug en ik daal de trap weer af. Ik loop weg van de duikplank, weg van het zwembad, wetend dat ik nooit terug zal keren. Wetend dat dit mijn kans was, dat ik zo’n kans niet weer krijg. En ik voel me zwak, een slappeling, een sukkel…

Strange

Will you take me as I am?

Gebet

Ich bete wieder, du Erlauchter
du hörst mich wieder durch den Wind,
weil meine Tiefen nie gebrauchter
rauschender Worte mächtig sind.

Ich war zerstreut; an Widersacher
in Stücken war verteilt mein Ich.
O Gott, mich lachten alle Lacher,
und alle Trinker tranken mich.

In Höfen hab ich mich gesammelt
aus Abfall und aus altem Glas,
mit halbem Mund dich angestammelt,
dich, Ewiger aus Ebenmaß
Wie hob ich meine halben Hände
zu dir in namenlosem Flehn,
daß ich die Augen wienderfände
mit denen ich dich angesehn.

Ich war ein Haus nach einem Brand,
darin nur Mörder manchmal schlafen,
eh ihre hungerigen Strafen
sie weiterjagen in das Land;
ich war wie eine Stadt am Meer,
wenn eine Seuche sie bedrängte,
die sich wie eine Leiche schwer
den Kinder an die Hände hängte.

Ich war mur fremd wie irgendwer
und wußte nur von ihm, daß er
einst meine junge Mutter kränkte,
als sie mich trug,
und daß ihr Herz, das eingeengte,
sehr schmerzhaft an mein Keimen schlug.

Jetzt bin ich wieder afgebaut
aus allen Stücken meiner Schande
und sehne mich nar einem Bande,
nach einem einigen Verstande,
der mich wie ein Ding überschaut, --
nach deines Herzens großen Händen --
(o kämen sie doch auf mich zu)
ich zähle mich, mein Gott, und du,
du hast das Recht, mich zu verschwenden.

(Rainer Maria Rilke)