Slechts in U bestaat mijn leven,
die uw bloed voor mij woudt geven.
...
Sterk mijn wankelend vertrouwen,
geef mij zelf wat Gij geboodt.
(Naar Gezang 360 LvdK)

God!

U zegt God te zijn.
God.
Almachtig.
Liefdevol.
Vader.
Vader?
Liefde?
Machtig?
Doe dan toch iets!

O Heer!

O Heer, blijf toch niet vragen.
Gij weet dat ik U haat,
dat ik geen kruis wil dragen,
niet gaan waarheen Gij gaat.
O Heer, blijf toch niet vragen.

O Heer, heb mededogen.
Vraag toch niet weer. Gij weet
dat ik U steeds verloochen,
dat ik U steeds vergeet.
O Heer, heb mededogen.

Gij weet toch alles, Here.
Ik heb U lief. Gij weet:
liefde zal mij verteren,
zelfs als ik U vergeet.
Gij weet toch alles, Here.
(Uit: Gezang 83, LvdK)

Hoor!

Gedenk niet meer het kwaad van voorgeslachten.
Zie, hoe wij uw barmhartigheid verwachten.
God van ons heil, wij zijn verzwakt door lijden.
Het geldt uw eer, kom spoedig ons bevrijden.
Verzoen het grote kwaad / dat ons voor ogen staat,
laat U door ons verbidden.
Het geldt uw naam, o God, / wanneer de heiden spot:
Is God niet in hun midden?
(Psalm 79, 5 GK)

Vasten

Daarom vastten wij en vroegen onze God om hulp, en hij verhoorde ons.
(Ezar 8,23)

Vandaag

't Geloof kan nooit te völle oetzeen

't Geloof kan nooit te völle oetzeen:
op wöarde van de Hear kö'j an.
Biej leu mangs mear beloavn as anbeen.
biej Jezus goa'j nooit löag vandan.
Wat zol ooit ziene macht bepaarken?
Alns oonderwaarpt zich zien gebod.
En wat zien leefde wil goan waarken
doar schöt zien können neet te kort.

Dee hoppe maakt 't verdreet oons meelder.
Gif mood an hem dèn dale lea.
Vuur eur dee 't Woard het heil oetscheeldert
zeent baarge leeg, 'n pad duur de zea.
O, zaligheid neet of te metten,
woer zearigheid is an de kaant,
doar is oethoezig wean vergetten
en wiej, wiej zeent in 't vaderlaand!

Liedboek 291: Nooit kan 't geloof te veel verwachten
Uit G. Morsink - Twents gezangenbook

Tranen

Vanmorgen moest ik in Amsterdam zijn, op school. Een afspraak met mijn scriptiebegeleider - feedback. Wat hij te zeggen had viel niet mee. Concreter formuleren, opbouw herzien. Ik werd er niet vrolijk van. Werk aan de winkel. En precies op die terreinen die ik lastig vind.

Op weg van school naar Centraal Station besloot ik een halte eerder uit te stappen om nog een stukje van Amsterdam te zien; halte Nieuwmarkt. Als je van de Nieuwmarkt naar het Centraal Station loopt, kom je door de rosse buurt. Ik liep over de Oudezijds Voorburgwal en werd zo ontzettend verdrietig. Achter de ramen schaars geklede vrouwen, op straat mannen die glimlachend naar binnen kijken. De tranen stonden me in de ogen. Wat kun je anders dan huilen als je daar loopt? Verdwaalde mensen, die het zoeken in drugs en seks. Er is zoveel moois en zoveel beters. Maar hoe maak je ze dat duidelijk, hoe vertel je dat er liefde is, dat God liefde is?
En dan moet ik me nu thuis weer druk gaan maken over de studie?

Ik huil nog steeds...

Voor A. en J.

MIJN VRIEND

Mijn vriend,
hij staat aan de rand van een afgrond,
maar hij wankelt niet,

zij die beweren dat hij wankelt
weten niet wat wankelen is,

het lijkt op wankelen,
het lijkt zelfs op vallen,
op ergens zich nog aan vast willen klampen,
maar het is het niet,

het is ook geen schreeuwen
wat hij doet,
geen terugdeinzen, geen aarzelen, geen omkijken,

het is iets nieuws,
iets anders,
iets wat niemand kan -

mijn vriend,
zijn blauwe hemel,
zijn slechtvalken ongeduld,
zijn grauwe winters zuivere onsterfelijkheid,

hij wankelt niet.

Toon Tellegen