Verzoekschrift

Beste God,

U zit hoog in de hemel en u regeert. U zorgt voor ons, dat geloof ik echt. En ik ben allergisch voor een welvaartsevangelie. Maar tegelijk begrijp ik u niet zo goed. Waarom moeten zoveel kinderen van u lijden? Ik hoef alleen maar in mijn eigen kleine wereldje te kijken. Het vreselijke ongeluk van mijn vrienden en de zo lange weg die ze moeten gaan, de miskraam van een vriendin, weer iemand anders die van het ene op het andere moment instort, de ramp bijna tien jaar geleden, de zoon van vrienden die maar 16 mocht worden. En weet u God, ik kan nog wel een poosje doorgaan. Wat ik bedoel is dit: u zorgt voor ons en tegelijk gebeuren er allerlei moeilijke dingen. Het lijkt wel alsof het niet uitmaakt dat u voor ons zorgt. U lijkt zo'n beleid van willekeur te voeren. Hier op aarde hebben we bestuursrechtelijke afspraken die dat de overheid verbieden. Ik zou het wel aardig vinden als u ook zo'n soort regel had.
In het verlengde van dit verhaal ligt ook een pijnpunt wat betreft het gebed. U wilt graag dat wij bidden. Althans, dat denk ik. Maar als ik niet bid voor mijn eten, smaakt het net zo goed als wanneer ik dat wel doe. Als ik bid voor een veilige reis kan het best zijn dat ik verongeluk. Het gekke is dat ik u toch bedank wanneer ik ergens veilig aankom, terwijl mijn vrienden niet veilig aankwamen waar ze wilden.
Snapt u een beetje mijn probleem? Is het een idee als u een wat consequenter beleid gaat voeren? Of moet ik gewoon gaan accepteren dat u zo werkt. Dan vind ik het erg fijn als u me daarbij wilt helpen. Maar ja, of u dat doet is dus weer afhankelijk van de consequentie van uw beleid...
Hoe dan ook denk ik dat u openstaat voor mijn vragen. En dat vind ik dan wel weer prettig.

Maartje

Ps. Ik geloof dat ik ondanks alles wel van u houd. Daarin ben ik zelf misschien wat moeilijk te volgen.