Het leven in de Hof van Eden
was te mooi om waar te wezen
De zon kwam op de zon ging onder
De tijd was nog niet uitgevonden
Er was hemel er was aarde
Er was lucht er was water
In het bos de wilde beesten
Er was Adam er was Eva
Ze leefden met elkaar in vrede
Zonder doel en zonder reden
Ze kenden oorzaak noch gevolg
Er was toekomst noch verleden
Ze waren en dat was genoeg
Te zijn zonder het te weten
J.A. Deelder
maandag 28 januari 2013
zaterdag 31 december 2011
Gebed bij Psalm 90
Dieu, qui es de toujours à toujours,
Tu uses envers nous de patience pour que nous arrivions au repentir.
Tu nous donnes le jours et les années de notre vie pour que nous comprenions notre fragilité et que nos cœurs pénètrant la sagesse.
Quand nous retounerons à la poussière,
Ne tarde pas à nous revenir.
Et quand nos faute s’étaleront devant toi,
Fais venir sur nous la splendeur du ressucité.
Tu uses envers nous de patience pour que nous arrivions au repentir.
Tu nous donnes le jours et les années de notre vie pour que nous comprenions notre fragilité et que nos cœurs pénètrant la sagesse.
Quand nous retounerons à la poussière,
Ne tarde pas à nous revenir.
Et quand nos faute s’étaleront devant toi,
Fais venir sur nous la splendeur du ressucité.
woensdag 22 december 2010
zondag 21 november 2010
Positief verrast doordat ontbrak waarvoor ik kwam (en toch teleurgesteld)
Een bezoek aan de Sint Henricus Parochie te Amersfoort
Vanuit mijn woonkamer kijk ik uit op een enorme Roomse kerk. Daar heb ik vanochtend de mis bezocht.
Mijn ervaring met de Roomse kerk bestaat uit het al jaren bezoeken van de mis op Kerstavond en van een enkele eucharistieviering tijdens een vakantie in Zuid-Europa.
Ik houd van die diensten. De kerkgebouwen zelf dragen al een sacrale sfeer. De grote, hoge kerkzaal, het altaar centraal, de (kniel)banken, de beelden, het licht dat door glas-in-lood naar binnen valt...ik kan bij stedenbezoeken geen kerk voorbij lopen zonder even binnen te gaan om Gods aanwezigheid te zoeken en doorgaans te vinden.
In de diensten ervaar ik altijd rust, de nabijheid van God, de grootheid in de stilte, de klassieke liturgie, in de koorzang, in het Latijn. Herman Finkers zei het al:
Ik (..) denk dat de mystieke en religieuze betekenis van het Latijn sterk wordt onderschat. Taal is per definitie een verminking van de werkelijkheid. Taal omschrijft iets maar ‘omschrijven' is nog niet hetzelfde als 'tot de kern geraken'. Het woord van God is uiteindelijk onbeschrijfelijk.
Het bewust gebruiken van een dode taal als Latijn herinnert ons aan die onvolledigheid van taal. `Et Incarnatus est' is meer dan alleen maar de mededeling dat Hij vlees is geworden. Het Latijn zegt als het ware 'Wees voorzichtig met deze mededeling; het is maar taal het gaat uiteindelijk om iets diepers en hogers`.
Die rust, die ik zo vaak in mijn eigen gemeente mis, die zocht ik vanmorgen.
Ik werd verrast door wat ik aantrof. Ik stapte een enorm gebouw binnen - en vond een kerkzaal die maar half zo groot was als de buitenkant deed vermoeden. De achterste helft van het gebouw doet tegenwoordig dienst als wijkcentrum. Geen klassieke kerkzaal met een stenen vloer en houten banken. Maar een gelakte houten vloer, comfortabele stoelen, een modern ingericht geheel. Ook de viering was anders dan ik verwachtte. Niks Latijn, alles gewoon in het Nederlands. (De Latijnse teksten stonden nog wel in het liturgieboekje, dat, zoals ik wél gewend ben van de RKK, in een volstrekt willekeurige volgorde de onderdelen van de dienst presenteerde.) Een jonge pastoor, die in begrijpelijke taal een mooie christelijke boodschap sprak, niet eens op de zijige, zalvende toon die in mijn beleving altijd door pastoors gehanteerd wordt. De liturgie leek een verjongingskuur te hebben ondergaan. De rust die ik zocht vond ik nog wel in de rituelen, in de verootmoediging, in de koorzang - maar niet in het geheel van de dienst. Het sacrale ontbrak.
En toch en toch en toch. Juist zo'n jonge pastoor, zo'n modern ingerichte zaal, zo'n heldere liturgie, het lijkt me een goede wending wil de kerk jongeren aanspreken. Wat een tegenstelling echter met de mensen die gekomen waren. Een handjevol slechts, stuk voor stuk minimaal tweemaal zo oud als ikzelf (28).
Wat een tegenstrijdig bezoek. Ik verwachtte een Latijnse mis, trof een mis die meer toegesneden was op mijn generatie, maar zat tussen mensen die daar niet toe behoorden. Wat gaat er mis in de kerk?
Ik kan niets met de paus, niets met heiligenverering, aan de communie heb ik niet deelgenomen. Maar ik houd van de RKK. Ik houd van het ontzag voor God, van het begrip dat ze heeft van liturgie - van introitus tot gloria - en van de rituelen.
Ik voel ook wat wringt tussen klassiek en modern, tussen oud en jong, tussen kerk en wereld, tussen God en mens. Misschien is dat wat ik overhield aan mijn bezoek van vanochtend. En de vraag hoe we daar als kerk iets mee moeten.
Thuis zette ik Missa in F major van Bach op. Toch nog Latijn.
Informatie en foto's St. Henricus
Vanuit mijn woonkamer kijk ik uit op een enorme Roomse kerk. Daar heb ik vanochtend de mis bezocht.
Mijn ervaring met de Roomse kerk bestaat uit het al jaren bezoeken van de mis op Kerstavond en van een enkele eucharistieviering tijdens een vakantie in Zuid-Europa.
Ik houd van die diensten. De kerkgebouwen zelf dragen al een sacrale sfeer. De grote, hoge kerkzaal, het altaar centraal, de (kniel)banken, de beelden, het licht dat door glas-in-lood naar binnen valt...ik kan bij stedenbezoeken geen kerk voorbij lopen zonder even binnen te gaan om Gods aanwezigheid te zoeken en doorgaans te vinden.
In de diensten ervaar ik altijd rust, de nabijheid van God, de grootheid in de stilte, de klassieke liturgie, in de koorzang, in het Latijn. Herman Finkers zei het al:
Ik (..) denk dat de mystieke en religieuze betekenis van het Latijn sterk wordt onderschat. Taal is per definitie een verminking van de werkelijkheid. Taal omschrijft iets maar ‘omschrijven' is nog niet hetzelfde als 'tot de kern geraken'. Het woord van God is uiteindelijk onbeschrijfelijk.
Het bewust gebruiken van een dode taal als Latijn herinnert ons aan die onvolledigheid van taal. `Et Incarnatus est' is meer dan alleen maar de mededeling dat Hij vlees is geworden. Het Latijn zegt als het ware 'Wees voorzichtig met deze mededeling; het is maar taal het gaat uiteindelijk om iets diepers en hogers`.
Die rust, die ik zo vaak in mijn eigen gemeente mis, die zocht ik vanmorgen.
Ik werd verrast door wat ik aantrof. Ik stapte een enorm gebouw binnen - en vond een kerkzaal die maar half zo groot was als de buitenkant deed vermoeden. De achterste helft van het gebouw doet tegenwoordig dienst als wijkcentrum. Geen klassieke kerkzaal met een stenen vloer en houten banken. Maar een gelakte houten vloer, comfortabele stoelen, een modern ingericht geheel. Ook de viering was anders dan ik verwachtte. Niks Latijn, alles gewoon in het Nederlands. (De Latijnse teksten stonden nog wel in het liturgieboekje, dat, zoals ik wél gewend ben van de RKK, in een volstrekt willekeurige volgorde de onderdelen van de dienst presenteerde.) Een jonge pastoor, die in begrijpelijke taal een mooie christelijke boodschap sprak, niet eens op de zijige, zalvende toon die in mijn beleving altijd door pastoors gehanteerd wordt. De liturgie leek een verjongingskuur te hebben ondergaan. De rust die ik zocht vond ik nog wel in de rituelen, in de verootmoediging, in de koorzang - maar niet in het geheel van de dienst. Het sacrale ontbrak.
En toch en toch en toch. Juist zo'n jonge pastoor, zo'n modern ingerichte zaal, zo'n heldere liturgie, het lijkt me een goede wending wil de kerk jongeren aanspreken. Wat een tegenstelling echter met de mensen die gekomen waren. Een handjevol slechts, stuk voor stuk minimaal tweemaal zo oud als ikzelf (28).
Wat een tegenstrijdig bezoek. Ik verwachtte een Latijnse mis, trof een mis die meer toegesneden was op mijn generatie, maar zat tussen mensen die daar niet toe behoorden. Wat gaat er mis in de kerk?
Ik kan niets met de paus, niets met heiligenverering, aan de communie heb ik niet deelgenomen. Maar ik houd van de RKK. Ik houd van het ontzag voor God, van het begrip dat ze heeft van liturgie - van introitus tot gloria - en van de rituelen.
Ik voel ook wat wringt tussen klassiek en modern, tussen oud en jong, tussen kerk en wereld, tussen God en mens. Misschien is dat wat ik overhield aan mijn bezoek van vanochtend. En de vraag hoe we daar als kerk iets mee moeten.
Thuis zette ik Missa in F major van Bach op. Toch nog Latijn.
Informatie en foto's St. Henricus
donderdag 14 oktober 2010
maandag 13 september 2010
Carrièreplanning
Beveel gerust uw wegen,
al wat u 't harte deert,
der trouwe hoed' en zegen
van Hem, die 't al regeert.
Die wolken, lucht en winden
wijst spoor en loop en baan,
zal ook wel wegen vinden
waarlangs uw voet kan gaan.
Laat Hem besturen, waken,
't is wijsheid wat Hij doet!
Zo zal Hij alles maken,
dat g' u verwondren moet,
als Hij, die alle macht heeft,
met wonderbaar beleid
geheel het werk volbracht heeft,
waarom gij thans nog schreit.
(LvdK Gezang 427, 1 en 5)
al wat u 't harte deert,
der trouwe hoed' en zegen
van Hem, die 't al regeert.
Die wolken, lucht en winden
wijst spoor en loop en baan,
zal ook wel wegen vinden
waarlangs uw voet kan gaan.
Laat Hem besturen, waken,
't is wijsheid wat Hij doet!
Zo zal Hij alles maken,
dat g' u verwondren moet,
als Hij, die alle macht heeft,
met wonderbaar beleid
geheel het werk volbracht heeft,
waarom gij thans nog schreit.
(LvdK Gezang 427, 1 en 5)
vrijdag 23 juli 2010
woensdag 21 juli 2010
Confused
Will it be better one day or is it the same for everyone and am I just the only one who refuses to accept that it's all useless?
10-12-2007/dummie
10-12-2007/dummie
zondag 18 juli 2010
dinsdag 29 juni 2010
De weg terug (2)
HEER, niet trots is mijn hart,
niet hoogmoedig mijn blik,
ik zoek niet naar wat te groot is
voor mij en te hoog gegrepen.
Nee, ik ben stil geworden,
ik heb mijn ziel tot rust gebracht.
Als een kind op de arm van zijn moeder,
als een kind is mijn ziel in mij.
Israël, hoop op de HEER,
van nu tot in eeuwigheid.
(Psalm 131)
niet hoogmoedig mijn blik,
ik zoek niet naar wat te groot is
voor mij en te hoog gegrepen.
Nee, ik ben stil geworden,
ik heb mijn ziel tot rust gebracht.
Als een kind op de arm van zijn moeder,
als een kind is mijn ziel in mij.
Israël, hoop op de HEER,
van nu tot in eeuwigheid.
(Psalm 131)
Abonneren op:
Posts (Atom)
